พอแล้ว

บางครั้ง บางที เราเห็นชีวิตของคนอื่น
ผ่านหนัง… ผ่านเพลง….
หากเป็นความสุขสมหวัง มันก็ดูสุขจนล้น
และหากเป็นความทุกข์ ก็ดูจะปวดใจเหลือประมาณ
…
เราก็ไม่วายจะกลับมามองที่ชีวิตเราเอง
วันที่เรามีความสุข.. ทำไมเราสุขได้ไม่เยอะ
แม้จะมีเพลงเพราะๆ คลอข้างๆ ก็ดูยังไม่ถึงใจ
และพอเศร้า เปิดเพลงเหงาๆ มันถึงบาดลึกเหลือเกิน
…
ชีวิตมันเป็นอย่างนี้
เขาเรียกว่า ความพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี
มันก็คือ ความพอดีในสิ่งที่ตัวเองเป็น
แต่ผมกับคุณ เราทุกคน ก็เหมือนๆ กัน
คือ มีความพอดีที่ไม่เท่ากัน
ยิ่งทุกวันนี้โลกมันแคบลง
ยิ่งมีอะไรให้เราเปรียบเทียบ ตัวเราเอง กับคนอื่น มากขึ้น
โลกมันหมุนเร็ว ทำให้แต่ละวันมีอะไรผ่านมาเยอะแยะมากมาย
เนื่องจากความพอดีในตัวเรามันไม่ค่อยสมดุล
ความร้อน ก็เลยมีมากกว่าควมเย็น
นับตั้งแต่ ใจร้อน จนถึงตาร้อน
…
ผมว่ามันเป็นกับดักในชีวิต
ผมกลัวนะ…
อยากไปอยู่สักที่ ที่ดูเหมือนโลกมันหมุนช้าๆ
มองดูคนเดินไปมา มากกว่าให้วิ่งผ่านหน้าจอ
ผมจะอยู่ที่นั่น..
ที่ๆ ไม่ต้องมานั่งคิดว่า วันนี้มีความสุขจะเปิดเพลงอะไรคลอ
หรือวันนี้ฉันน้ำตาคลอ ต้องหาสักเพลงมาปลอบใจ
อยากอยู่ที่เงียบๆ ฟังเสียงหัวใจเต้น
ที่เงียบๆ ที่ได้ยินเสียงของหัวใจของคนอยู่ข้างๆ
เท่านี้ ก็คงสุขแล้ว จริงใหมครับ

….