คำสารภาพ

นิทานเรื่องคำสารภาพ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีหญิงสาวคนหนึ่ง
เธออาศัยอยู่บ้านหลังเล็กๆ คนเดียว
และเธอก็มีความสุขทุกวันตามอัตภาพ
วันหนึ่งเธอได้ยินข่าวจากแดนไกลว่า
“ความรักเป็นสิ่งสวยงาม”
คนสองคนเกิดมาจะปลูกต้นรักด้วยกัน
แล้วเมื่อนั้นความรักก็จะเกิดขึ้น
แต่เธออยู่คนเดียวมานานแล้ว ไม่รู้จะปลูกต้นรักกับใคร
และเธอก็อยากรู้ว่ามันจะสวยงามอย่างคนอื่นว่าไว้หรือเปล่า
ทำไมฉันจะต้องปลูกกับคนอื่นด้วย ปลูกเองคนเดียวก็ได้
ว่าแล้วเธอจึงปลูกต้นไม้ขึ้นหนึ่งต้น และตั้งชื่อมันว่าต้นรัก
เธอเฝ้ามองดูมันทุกวันๆ และมันก็เติบโตขึ้น
กระทั่งแปดปีผ่านไป…
ต้นไม้นั้นก็ไม่ได้โตขึ้นไปมากกว่าต้นไม้ทั่วไปนัก
แต่มันพิเศษตรงที่ใบของต้นไม้นี้มีความหอมมาก
และมันก็เป็นต้นไม้ที่มีร่มเงาให้นักเดินทางได้เข้ามานั่งพักได้หายเหนื่อย
วันธรรมดาวันหนึ่ง หญิงสาวไม่อยู่บ้าน เธอไปจ่ายตลาด
มีชายพเนจรคนหนึ่งเดินทางมาจากต่างเมือง
เขาเดินทางอย่างเหนื่อยล้า ผ่านมาทางหน้าบ้านของเธอ
จึงหยุดพักใต้ต้นไม้ที่หญิงสาวปลูกไว้
เขาถามคนที่ผ่านมาแถวนั้นว่า นี่ต้นอะไร เพราะเขาไม่เคยเห็น
พวกเขาบอกว่า นี่คือต้นรักที่หญิงเจ้าของบ้านปลูกไว้
พอชายคนนี้หายเหนื่อย เขาก็อยากจะขอบคุณเธอ
เขาจึงเขียนจดหมายเล็กๆ ปักหมุดไว้กับต้นไม้นั้น
“ต้นรักของคุณแปลกดีครับ ผมนั่งพักแล้วหายเหนื่อย
ผมขอใบของมันใส่กระเป๋าไปดูต่างหน้าด้วยนะครับ ขอบคุณมาก”
แล้วเขาก็เดินทางจากไป…
ไม่นานนักหญิงสาวก็กลับมา
สิ่งที่เธอเห็นคือใบไม้ต้นของรักเธอหายไปเกือบทั้งต้น
เธอเดินไปดูใกล้ๆ เธอก็เห็นจดหมายฉบับเล็กปักอยู่
ต้นรักของคุณแปลกดีครับ…
เธออ่านถึงตรงนี้… ก็คิดขึ้นว่า
ไอ้บ้าที่ไหน มาเด็ดใบไม้ของฉันแล้วยังมาว่าต้นรักของฉันแปลกอีก
เธอโกรธมาก ที่มีคนมาวิจารณ์ต้นไม้เธออย่างนี้
เธอจึงตัดต้นไม้นั้นทิ้ง…
นับแต่นั้นหน้าบ้านเธอก็ไม่ใช่ที่พักพิงสำหรับนักเดินทางอีกต่อไป
…และแล้ววันเวลาก็ล่วงเลย
หลายปีผ่านไปชายคนนั้นเดินกลับมา ระยะทางแสนไกล เขาเหนื่อยล้า
หวังว่าจะได้กลับมาพักใต้ต้นรักของเธอ…
แต่เมื่อเขามาถึง ต้นรักก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว
..เหลือเพียงแต่ตอไม่แห้งๆเท่านั้นเอง
เขาถามคนแถวนั้นว่า ต้นรักใบหอมๆ มันหายไปไหนเสียแล้ว
พวกนั้นตอบเขาว่า มีใครก็ไม่รู้ผ่านมาว่าต้นไม้นี้ประหลาด
เจ้าของเธอก็เลยตัดต้นไม้ทิ้งไป
ชายคนนั้นรู้ทันทีว่า เขาเองที่เป็นสาเหตุให้เธอต้องทำแบบนี้
…
สำหรับเธอคนนั้น ไม่นานเธอก็เจอคู่แท้ และช่วยกันปลูกต้นรักขึ้นมา
ต้นไม้นั้นเติบโต และมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ
ต้นรักต้นนั้นไม่เคยหวั่นไหว แม้จะมีพายุพัดผ่านมาจากทิศใด
เพราะต้นไม้นั้นมีคนช่วยเธอประคอง และทะนุถนอมไปด้วยกันกับเธอ
และเธอก็รู้แล้วว่า ต้นรักที่แท้จริง…
และความรักที่แท้จริงนั้นสวยงาม
เธอและคู่ชีวิตของเธอจึงได้อยู่ใต้ร่มเงาแห่งต้นรักนั้นตลอดไป
…
แต่สำหรับชายพเนจร เขายังเดินทางต่อไป
ในกระเป๋ายังเต็มไปด้วยใบของต้นรักที่เขาเด็ดมา
น่าแปลกที่มันไม่เคยเหี่ยวเฉา
เขารู้สึกผิดจึงเขียนนิทานเรื่องนี้ขึ้นมา หวังว่าเธอจะได้อ่านและยกโทษให้เขา
ขณะที่เขาเขียนอยู่นั้น…
“คุณคะนี่ใบอะไรเต็มกระเป๋าคุณไปหมด”
“อ้อ.. มันคือใบของต้นรัก” เขาตอบคู่ชีวิตของเขาออกไป
แต่เราก็มีอยู่ต้นหนึ่งแล้วนี่
ชายคนนั้นยิ้ม..
เพราะเขารู้ดีว่ามันต่างกัน
ใบไม้นี้เป็นใบของต้นรักแห่งมิตรภาพ
ถูกปลูกขึ้นด้วยความรักที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน
ใบของมันจึงหอมอยู่เสมอ
และร่มเงาของมันช่วยให้ทุกคนที่ผ่านมาผ่านไปได้หายเหนื่อย
แต่ต้นรักของคู่ครอง คือต้นรักแห่งความเสน่หา
หากขาดคนดูแลแม้ใครคนหนึ่งความหอมมักจืดจางลง
ชายคนนั้นหอบใบไม้เหล่านั้นไปยังหน้าบ้านของเขา
และลงมือปลูกมัน
คนที่ผ่านไปมา หาว่าเขาบ้าที่พยายามปลูกต้นไม้จากใบ
เพราะมันไม่ยอมโตเป็นต้นสักที
แต่เขายังคงได้กลิ่นความหอมของมันเสมอและนั่นทำให้เขาหายเหนื่อย
ทุกคนก็ได้กลิ่นหอมนั้นเหมือนกัน จึงถามเขาว่าได้ใบไม้นี้มาอย่างไร
เขาบอกผู้คนทั้งหลายว่า
มาเถิด หยิบถังน้ำพวกท่านมาคนละหนึ่งถัง
ฉันจะพาทุกคนไปยังบ้านหลังนั้น
เราจะไปรดน้ำให้ตอไม้ที่เคยเป็นต้นแห่งรัก
และช่วยหวังกันเถอะว่า มันจะผลิใบขึ้นมาอีกครั้ง

— จบ —

เรื่องโดย — Pathrix
ขอบคุณส่วนหนึ่งของเรื่องราว http://oumsite.wordpress.com/