หนังเรื่องเก่ากับมุมมองใหม่

กลับบ้านไป หอบ DVD การ์ตูนไปให้หลานๆดู
1 ในนั้นที่เด็กๆอยากดูมากคือ Ratatouille
หนังที่ “หนู” ฝันอยากเป็นพ่อครัว
เป็นหนังที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งของค่าย pixar เลยแหละ
ผมดูหนังเรื่องนี้ครั้งแรกก็ตอนที่ฉายเมื่อปี 2007 นู้นแหละ
ฉากประทับใจก็มีอยู่หลายฉาก..
เพราะเป็นหนังที่กระตุ้นต่อมความฝันได้ดีจริงๆ
ผมเคยดูแล้ว ก็เลยปล่อยหลานๆดูไป
ส่วนผม นั่งอ่านหนังสืออยู่แถวนั้น..
พอดีจะลุกไปหยิบน้ำมาดื่ม..
ก็เลยมองดูว่าเด็กๆดูกันถึงไหน
และแล้วก็เห็นฉากนี้…
ฉากไคลแม็กซ์ของเรื่อง
เป็นฉากที่ Ego นักวิจารณ์อาหารจอมยโส
ผู้ที่แทบจะไม่เคยให้คำชมเมนูของใครเลย
วันนี้เขาจะมาชิมเมนูพิเศษที่ให้ร้านของ ลิงกวีนี่
พระเอกของเรื่องเป็นคนคิดให้
แต่พ่อครัวตัวจริงคือ เรมี่ หนูตัวน้อยๆพระเอกของเรา
ซึ่งเรมี่ได้ทำเมนู ratatouille(ราตาทูอี้) ขึ้นมา
ratatouille ก็คือเมนู สตูผักนั่นเอง
(เป็นอาหารคนจน คือมีผักอะไรจับมันโยนลงหม้อ คนๆๆ ปรุงเครื่อง จบ)
ratatouille ถูกยกมายังหน้า Ego
ใครๆก็บอกว่าเสิร์ฟ ratatouille เท่ากับฆ่าตัวตาย
เพราะผักมันจะอร่อยได้แค่ไหนเชียว
Ego มองจานตรงหน้าด้วยความนิ่ง
เขาใช้ส้อมจิ้มผักมาหนึ่งคำ
พออาหารแตะริมฝีปาก
กล้องก็ซูม ย้อนเวลาพาเขาหวนนึกถึงอดีต
อดีตในวัยเด็กที่หน้าตาไม่ต่างกับปัจจุบันเท่าไหร่นัก
เขาร้องให้ เข่าแตก เพราะจักรยานล้ม
แม่ซึ่งกำลังทำมื้อเย็น มองมา
วางชาม ratatouille ลงตรงหน้า
เขาตักขึ้นมาใส่ปากด้วยความเอร็ดอร่อย
ภาพหมุนย้อนกลับสู่ปัจจุบัน
อาหารสัมผัสลิ้น รสอร่อยดังมีมนต์สะกดให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง
ปากกาสำหรับเขียนวิจารณ์ ค่อยๆร่วงจากมือของ Ego
ผู้ซึ่งสยบให้กับเมนู ratatouille เรียบร้อยแล้ว
ผมยืนดูอยู่ตรงนั้นดังถูกมนต์สะกด
สะกดให้นึกถึงตัวเองขณะนี้
ขณะที่ยืนอยู่บ้านที่ผมโตมา
วัยเด็กที่ลางเลือนเต็มที
กับวัยรุ่นที่ไปโตต่างถิ่นที่อยู่
..แต่รสชาติอาหารที่แม่เคยทำ
ยังฝังอยู่ในสมอง
ช่างมีมนต์เสน่ห์เสียจริง
ไม่เคยชิมฝีมือใครที่จะพาผมล่องลอยได้อย่างนี้
แต่ก่อนที่ผมจะเคลิ้มไปมากกว่านี้
ก็ได้ยินเสียงตะโกน
“ปรีชา! มากินข้าวซิลูก”
ลืมสนิทเลยวันนี้เราจะกินตำมั่วกันนี่นา
…
…
นึกๆดูแล้วฝีมีแม่นี่แหละไร้เทียมทานที่สุด
กลับไปปีใหม่เมื่อกี้ ที่อร่อยสุดคงเป็น
น้ำพริกปลาทูสุดแซบกับลวกสะเดาขมๆ
ทำเอาเกือบลืมงานแต่งเพื่อนไปเลย
บางอย่างดูเป็นเรื่องพื้นๆง่ายๆ
แต่ถ้าบวกความรักความตั้งใจลงไป
ก็บังเกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นมาทันที
เหมือนอาหารของแม่
และคงเหมือนคำง่ายๆคำนี้
ผมใส่ความตั้งใจลงไปด้วย
คิดว่าผลลัพท์คงจะน่าอัศจรรย์เหมือนกัน
“ผมรักแม่ครับ”

ปล.ในเรื่องนี้มีวลีสุดเด็ดอยู่หนึ่ง คือ
“Not everyone can become a great artist,
but a great artist can come from any where.”
“ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถเป็นศิลปินผู้ยิ่งใหญ่
แต่ศิลปินผู้ยิ่งใหญ่สามารถมาจากที่ไหนก็ได้”
ฟังแล้วมันโดนจริงๆ
ก็คุณพ่อผมนี่แหละศิลปินผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในใจผมเลย