ความจริง.. เราต่างก็ บริสุทธิ์

เมื่อวานออกงานข้างนอก
เสร็จธุระ ก็เลยนั่งจิบน้ำหวานที่ร้านริมทาง
กำลังนั่งเพลินๆ ก็เห็นเด็กตัวเล็กๆ อายุราวๆ 3-4 ขวบ
ถือขนมกล่องหนึ่ง เดินไป เดินมา
(แม่เด็กตะโกนบอกให้เดินระวังๆ)
เด็กน้อยเดิน แล้วอวดขนมเต็มกล่อง
แต่โชคร้ายก้นกล่องขนมทะลุ
ขนมหล่นเกลื่อนพื้น…
ผมคิดว่า..แย่แล้ว
กะจะนั่งทานน้ำหวานผ่อนคลายอารมณ์
ต้องมาเจอเด็กร้องให้งอแงอยากกินขนม
แต่…ผิดคาด
เด็กมองขนมที่หล่นเต็มพื้น ด้วยแววตาฉงนนิดหนึ่ง
รู้ว่ามันสกปรกและกินไม่ได้แล้ว
เด็กน้อยใช้เท้าเขี่ยขนมออกให้พ้นทาง
ยิ้มให้ผม..
ก่อนเดินกลับไปเล่นตุ๊กตาของเธอต่อ
ผมมอง..
ด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุด
เธอไม่รู้จักความเสียดาย เสียใจหรอกหรือ
หากจะคิดว่า เธอก็แค่เด็กจะไปรู้สึกอะไร
…แล้วผมก็มองย้อนมา
เรา เหล่าผู้ใหญ่ทั้งหลาย
ตลอดชิวิตทำของตกหล่น สูญหาย
เกิดความสูญเสีย มากมาย
ใครกันสอนให้เรารู้สึกเสียใจ
ใครกันสอนให้เรารู้สึกเสียดาย
ใครกันสอนให้เราเป็นทุกข์
เมื่อเรา 3-4 ขวบ เราคงไม่ต่างกับเด็กน้อยคนนี้
ที่มองเห็นสิ่งต่างๆอย่างที่เป็นไป
มีความสุขเท่าที่เป็นอยู่
ใครกัน มาบอกเราว่าเราต้องเศร้า หรือรันทด
ใครกัน มาบอกเราว่าเราต้องหัวเราะ หรือดีใจ
..กับเรื่องราวต่างๆ
ทั้งที่ทุกอย่างก็เป็นไป อย่างที่มันเป็นอยู่
ทั้งที่ความเป็นจริงเราทุกคน..
..ล้วนบริสุทธิ์
…
….
บริสุทธิ์ จากอารมณ์อันขุ่นมัว
จากสิ่งที่ไม่ดีทั้งหลาย
หากแต่ทุกอย่างที่สะอาด ย่อมมีวันสกปรก
ปนเปื้อนด้วยกาลเวลา
แต่.. มีสักวันใหมที่เราใด้ชำระล้าง
ไม่ต้องอะไรมากมาย
แค่เมื่อไหร่เราเป็นทุกข์
เราจงมองอย่างที่มันเป็น
เห็นอย่างที่เห็น
อย่าเอาสิ่งเหล่านั้นมาแปดเปื้อน
เมื่อนั้นแหละที่เราเรียกว่า ความบริสุทธิ์
แต่ไม่ใช่ความบริสุทธิ์แบบเด็กที่อ่อนต่อโลก
แต่เราจะบริสุทธิ์อย่างเพชร
ที่ผ่านการเจียรไนครั้งแล้วครั้งเล่า
เพชรที่มีค่า ที่น้อยคนนักจะได้เป็นเจ้าของ
แต่เชื่อเถอะว่า เพชรนี้อยู่ในตัวเราทุกคน
ติดตัวเรามาตั้งแต่เกิด..
เมื่อคุณไม่สบายใจด้วยเหตุใด
อย่าเสียเวลามองหาความผิดจากคนอื่น
มองดูตัวเอง…
ขัดเกลาตัวเอง…
เมื่อนั้นเพชรในใจคุณ จะส่องประกาย

ปล.ไม่ได้เขียนไว้สอนใคร
แต่กำลังสอนใจตัวเอง